مرغ شب2

کی اَم؟

افسانه ی افسردگی ها

سرود ساده ی دلمردگی ها

خروش درد ها و زندگی ها

تمام شهر شب تا روز بیدار

خیالت سهم چشم نیم خوابم

سراسر ترس و درد و اضطرابم

کسی رویای تلخ مرگ دیده

کسی با دست فرقش را دریده

کسی بر گور خود افتاده سرمست

کسی لبخند سردِ مرده دیده؟

رسوایی

هر شب از واژه به واژه قلمم شعر تنید

تادر اعماق خیالم به تو و عشق رسید

واندر اوهام به بومی ز گل یاس سپید

شعر با کلک خیالم گل روی تو کشید

عشق تو خسته شد از حبس شدن در دل تنگ

پرده های دل تنگم به سر انگشت درید

چون ز اعماق دل من به لبم آمده بود

تشت رسوایی من هم ز لب بام پرید

نیش قلم

جنسش ز چیست قلبت؟فولاد آب دیده

              کین ذهن نازکم را در کام خود کشیده

من کالتر ز کالم شوق شکفتنم نیست

               اما خمار چشمت چون تاک نو رسیده

دلتنگ آسمانم پرواز در پرم نیست

                     دل در هوایت اما صدآسمان پریده

شب ناله ام به گوشت گویی صدا ندارد

                    فریاد و ناله ام را حتی خدا شنیده

باز از تو می نویسم در انتهای اندوه

                        نیش قلم دوباره دست مرا گزیده

دفترزندگی

 روزهایم کاش دفتر می شدند  

لحظه ها چون برگ هایش زود پرپر می شدند 

سطر های دفترم ساعات من 

سطرهای خسته ام ای کاش اخر می شدند 

رویای بهشت

خداتوراچو افرید زدردهای من نوشت  

               وآری این دو چشم تو برای رنج من سرشت 

واز نگاه دلکشت به راه دیدگان من  

                فشاند دانه و سپس درخت سیب را بکشت 

اگرچه میوه نگه فکنده ام به این زمین 

             به یاد چشم تو زمین بهشت می شود بهشت 

به سرسرای چشم تو مدام غبطه می خورند  

                       هزار دیر و خوانقه هزار معبد وکنشت 

قسم خورم به آینه اگرچه باور تو نیست 

           که خاک این بنای دل ز آب عشق توست خشت

مرغ شب 1

کی اَم؟ 

می شِناسی اَم. 

یقین که می شِناسی اَم. 

من  

مرغِ شب 

غریبِ گیج،مرغ شب 

شکسته جان و جان به لب 

تمام عرصه های شب 

ز ناله های من پرست. 

کویر زندگانی ام 

پرست از سراب ها 

حباب ها و آب ها 

خیال ها و خواب ها 

ز تار و پود جانِ من ملال ودرد می چکد 

به عمق جانِ خسته ام 

غم است و ترس و واهمه... 

به شاخه ی سیاه شب 

شرار ناله های من 

سکوتِ دشت می درد 

فغان و زجه های من 

ز عمق جان و سینه ام 

به سقف های آسمان 

به بی کرانه می پرد. 

کنون سکوت می کنم 

هزار سال می شود. 

ز تیره های تار شب 

دری به خانه ی تو باز می شود 

تمام دردهای من به دیدن نگاه تو 

در عمق این فضای باز، ته نشین 

به کاسه ی دو چشم نا امید من 

درون روح سرکشم 

ببین، رسوب می شود. 

خدای من 

خدای خوب راز ها 

تنین چنگ و ساز ها 

دوباره ها و باز ها 

ببین چگونه مرغ شب 

تمام سال های سخت بودنش 

کسی نیافت اینچنین 

غریبِ آشنا و گم به هاله ای ز نور ها 

تمام زندگانی ام اسیر این عبور ها 

ز کنج جان و روح دل 

سفر به عمق دور ها 

و با خیال خامشت کنون سکوت رفته و 

شرار ناله های من سکوتِ دشت می درد. 

خوبِ من

چون شقایق زاده ی اندوه و دردم خوبِ من 

             من کویرم،تا ابد خاموش و سردم خوبِ من 

گر چه با تو سورَت سرمای دی گردد بهار 

             من خزان دیده نهالی خشک و زردم خوبِ من.