مرغ شب2

کی اَم؟

افسانه ی افسردگی ها

سرود ساده ی دلمردگی ها

خروش درد ها و زندگی ها

تمام شهر شب تا روز بیدار

خیالت سهم چشم نیم خوابم

سراسر ترس و درد و اضطرابم

کسی رویای تلخ مرگ دیده

کسی با دست فرقش را دریده

کسی بر گور خود افتاده سرمست

کسی لبخند سردِ مرده دیده؟

وقتی خیال می کشد تمام وزن شعر را

ز بعد بیت های پیش

وزن شعر من شکست

دگر خیال های خام

تمام شاخه های کال ذهن من

و بند بندِ شعر های سایه رو

هجوم سرد درد ها

به سطر های واپسین

خیال و خواب و باز هم

سیاه رو سیاه رو سیاه رو

مخوان تو شعر را سپید

که من سپیده مرده ام

سیاه پوش شعر من

بخوان سیاه شعر را

بیا خدای مهر بان

به بال های ترد من توان بده

که باز هم برای آخرین سفر

زمین به زیر خود کشد

و بر فراز شهر شب

تمام عمر پر کشم.

ستاره ها و ماه را

ز پشت تیر ابر ها

به چشم های خسته جستجو کنم

اگر چه حرف های من

دریغ های حسرتند

از امید ها جدا

ولی برای یک نفس

بیا تو ای خدا خدا

امید کوچکی دگر

ز چشم های مهربان او بده

و باز هم خیال و آرزو و شعر و حسرتم

چو بوی تند او گرفت

طنین وزن های ملتهب دوباره جان گرفت

و باز هم برای تو قلم سر زبان گرفت

سپیده دم برای من

فروغ چشم های توست

اگر چه کال و بی خودم

ولی تویی که شعر را پر از بهانه می کنی

و این کلام ناتوان  و ساده را

به دفتر سیاه عمر جاودانه می کنی

بیا ببخش بر دلم

سکوت جان من گرفت

دگر مخواه این چنین

به وسعتی ز بی کران

مرا میان آسمان، خلا تهی ز دیگران

خلا و آه این خلا

منم و من و باز من

دلم ز من، ز من گرفت

خلا مرا به خویش خواند

و هر چ هر چه هر چه را که داشتم ز من گرفت

کنون فضایی از عدم

و من هنوز بی تو کم

هنوز کهکشان سرد شب و باز هم

و باز هم بدون توست چشم من

و جای خالی تو در دل سیاه آسمان

که هیچ،هیچ جز تو ای

ستاره ی ستارگان

فضای این سیاه بی کرانه را

پر از خدا، پر از خدا نمی کند

و هیچ کس بجز خدا

مرا ز فکر چشم های سرکشت

دمی رها نمی کند

خدا میان چشم توست....

وقتی خ