رسوایی

هر شب از واژه به واژه قلمم شعر تنید

تادر اعماق خیالم به تو و عشق رسید

واندر اوهام به بومی ز گل یاس سپید

شعر با کلک خیالم گل روی تو کشید

عشق تو خسته شد از حبس شدن در دل تنگ

پرده های دل تنگم به سر انگشت درید

چون ز اعماق دل من به لبم آمده بود

تشت رسوایی من هم ز لب بام پرید